خشم یک احساس طبیعی است

عصبانیت و خشم یک احساس طبیعی است. انکار یا ابراز نکردن احساس‌ها برای تندرستی، زیان‌آور است . ولی احساس خشم و عصبانیت خود را با ملایمت و در عین حال با قاطعیت بیان کردن، باعث می‌شود فرد، کم‌تر دچار آسیب‌های روانی شود. خشم، پرخاش نیست. قهر نیست. به‌هم کوبیدن در نیست. بیان خشم، توهین و تحقیر نیست. بیان خشم، سکوت و کناره گیری نیست. بیان خشم، فریاد هم نیست.

خشم یک احساس طبیعی است

خشم هیجان سالمی ست و نیاز به کنترل ندارد. خشم نیازمند ابراز هنرمندانه است. در جای خودش و بشکل جرات ورزی در بیان احساسات و ادراک خودمان است. اینکه من چه احساس میکنم و نه آنکه تو چه کردی. اینکه من چه آسیبی میبینم و نه آنکه تو چگونه رفتار میکنی. با هم با درک جایگاه برابر ارتباطی و با احترام. بدون سانسور اما مسالمت آمیز و مشفقانه. نه بترسیم و نه حمله کنیم. احساس گناه و سرزنش ایجاد نکنیم. خشم را ابراز کنید اما رفتار (خشونت آمیز) را خیر. جرات ورزی کنید اما پرخاش و بی احترامی نه.

بهترين راه مقابله با خشم چيست؟

ابراز كردن خشم يكى از بدترين راههاى فروخواباندن آن است. انفجار خشم معمولا باعث برانگيختگى بيشتر آن بخش از مغز مى شود كه احساسات را تحت كنترل دارد و شخص را بيشتر خشمگين مى كند.

تحقيقات ثابت كرده است كه مردم وقتى از زمان هايى حرف مى زنند كه خشم خود را بر سر كسى كه موجب اين احساس در آنها شده خالى كرده اند، نه تنها آرامش نيافته اند بلكه خشمگين تر نيز شده اند. اما هنگامى كه نخست آتش خشم را خاموش و سرد كرده اند. سپس با برخوردى سازنده و حاكى از اعتماد بنفس، به حل و فصل اختلاف خود با ديگرى پرداخته اند بسيار موثرتر عمل كرده اند. ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ؛ ﯾﻌﻨﯽ، ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ! ﮐﯿﻨﻪ؛ ﯾﻌﻨﯽ، ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ!

سركوبش نكن، فقط بر اساس آن عمل نكن.

برای بعضی از افراد پذیرفتن خشم خود دشوار است. برای بسیاری از این افراد خشمگین شدن و مشاجره با دیگران زشت است. اگر این افراد از ترس تایید نشدن از جانب دیگران و برای آزرده نشدن دیگری از ابراز احساسات منفی خود خودداری می‎کنند. به زودی رنجش‎های‎شان روی هم انبار خواهد شد و انفجار تهدیدشان می‎کند. اما اگر خشم‎تان را به عنوان احساسی سالم بپذیرید به حل مشکل موفق خواهید شد.

چگونه با خشم برخورد کنیم؟

خشم شبیه سرماخوردگی، مشکل یست که بارها در زندگی ما روی می دهد. شاید از آن خوشمان نیاید، اما نمیتوانیم آن را نادیده بگیریم. وقتی از کوره در می رویم و خلق و خوی معمولی خود را از دست می دهیم، طوری عمل می کنیم که گویی سلامت فکری خود را از دست داده ایم.

تصمیم میگیریم که دوباره عصبانی نشویم، این تصمیم نه تنها پوچ است، بلکه آتش خشم را بیشتر می کند.  وقتی کودک بودیم به ما نیاموختند که چگونه با خشم به عنوان واقعیتی از زندگی برخورد کنیم. ما را وادار کردند که وقتی خشمگین میشویم احساس گناه کنیم . وقتی ابراز خشم میکنیم خودمان را گناهکار بحساب آوریم.

سه نکته را به یاد داشته باشیم:

1.  باید این واقعیت را بپذیریم که خیلی اتفاقات ممکن است منجر به خشمگین شدن ما شود.
2. ما حق داریم که از خشم خود کمک بگیریم بدون اینکه احساس گناه یا شرمساری کنیم.
3.  ما حق داریم احساسمان را بیان کنیم، مگر زمانی که از این طریق آسیبی به کسی برسد.

نخستین مرحله در مسلط شدن احساسات آشفته این است که آنها را به زبان بیاوریم. این کار به “عامل” ایجاد خشم هشدار می دهد که رفتارش را اصلاح و احتیاط کند: آزرده ام. عصبانی هستم. شاید این جملات آرامش مورد نظر را پدید آورد یا عامل خشم خود را اصلاح کرد.

 روش های ابراز خشم

1. واپس رانی و سركوب: خشم در اينجا به ناخودآگاه فرستاده می شود.
2. واكنش افراطی: فرد نسبت به عمل فرد مقابل واكنش بيش از حد نشان می دهد كه با كرده فرد تناسب ندارد.
3. جابه جايی: خشم به شیء يا فردی كه عامل اصلی خشم نيست منتقل می شود; مثلا، كارمندی كه از دست رئيس خود عصبانی است، به اشيا لگد می زند يا خشم خود را سر همسر و فرزندان خود خالی می كند.
4. رويارويی مثبت: پاسخ مستقيم، صريح و قاطع فرد نسبت به عامل خشم و بيان احساس و دلايل برانگيخته شدن خشم خود.
5. گريستن و خنديدن: خشمی كه تخليه هيجانی و كلامی نشده است به شكل گريه ظاهر می شود. ممكن است اين خشم با ابراز كلامی نيز همراه باشد. البته گاهی نيز خشم با شوخی، كنايه و جوك ابراز می گردد و فرد به باد استهزا گرفته می شود.
6. پاسخ انفعالی: فرد خشم خود را به طور واضح و مستقيم ابراز نمی كند كه اين قسم در انواع گوناگونی ظاهر می شود.