بحران های نامنعطف یا پی درپی

« بحران های نامنعطف یا پی درپی » به حالاتی از فشار هیجانی مداوم اطلاق می شوند که بیمار مرزی غالباً در آن گیر می افتد. تروماهای تکرار شونده ی زندگی، آسیب پذیری هیجانی، مهارت های بین فردی فاقد کفایت و کارایی، و همچنین حمایت اجتماعی ناکافی (مثل، محیط بی اعتبارساز و روابط ناپایدار)، همگی به تداوم و تکرار بحران های زندگی بیمار مرزی دامن می زنند.

بحران های نامنعطف یا پی درپی

تحمل پائین ناکامی و پریشانی، واکنش پذیری بالا و افراطی و نقص در اکثر مهارت های زندگی، احتمال مواجه شدن با موقعیت های استرس زا را افزایش داده و حتی استرسورهای خفیف را تشدید می کنند. نظریه ی لینهان از این فرضیه که افراد مرزی به راحتی نمی توانند به خط پایه ی هیجانی (یا تعادل هیجانی) برسند، حمایت کرده و بنابراین دوره ی طولانی تری از عواطف و شناخت های دردناک را در طول بحران تجربه می کنند. با توجه به این حالات بحرانی حاد و مزمن، و ناتوانی جهت تحمل یا تعدیل آن ها، بیمار مرزی برای فرار از درد و کرختی، به این نتیجه می رسد که خودکشی یک گزینه ی خوب و عملی است.

فقدان همراه با بحران

بحران ها معمولاً شامل یک فقدان هستند؛ هر چند فرایند سوگواری یا اندوه به خوبی درک نشده است، فقدان های عمده در زندگی مستلزم دوره هایی از سوگواری یا اندوه برای بهبود کافی از حادثه هستند. اندوه بازداری شده به «بازداری » بیمار مرزی یا «دوره ی کوتاه مدت » فرایند اندوه اشاره دارد. افراد مرزی از این که هنگام مواجهه با درد و احساس تهی بودن مرتبط با فقدان- که حالتی طبیعی است و مورد تایید همه است- در هم کوبیده شوند و نتوانند پاسخ های هیجانی خود را کنترل کنند، می ترسند.

 نتیجه

بدین ترتیب هنگامی که بیمار با علایم اولیه ی مربوط به فقدان یا تروما روبرو می شود، اندوه خود را بازداری می کند. بنابراین شبیه حالات PTSD ، فرد ممکن است از افکار وسواسی و نشخوار ذهنی مربوط به فقدان و حوادث بزرگ، حمله های وحشت زدگی، پدیده ی تجزیه، بی خوابی، اضطراب مزمن و دیگر الگوهای مرتبط با اندوه و ترومای حل نشده، در رنج باشد. مواجهه ی مکرر بیمار مرزی با فقدان (مانند زنا با محارم، عزت نفس پایین، روابط شکننده، مسایل اقتصادی و… ) منجر به تجربه ی مکرر بحران می شود. در این مواقع، بیمار بین دو حالت افراطی، یعنی واکنش پذیری بالا نسبت به بحران های دایمی و اندوه بازداری شده، در نوسان است.