سختگیری در قوانین کودک

والدین نباید به دنبال مرز مشخصی برای سختگیری در قوانین کودک باشند. تصور کنند عدول از آن قوانین باعث افراط می شود. سختگیری می تواند مثبت یا منفی باشد و این والدین هستند که باید با هوشیاری و آگاهی کامل نسبت به رفتارهای کودک و ابراز واکنش های صحیح و به موقع، مرزها را رعایت کنند.

سختگیری در قوانین کودک

بعضی والدین سختگیری در قوانین کودک را با پذیرا بودن قوانین و مقررات اشتباه می گیرند. کودک باید نسبت به اجرای بعضی قوانین آگاه باشد و اجرای آن را ضروری قلمداد کند. جدیت درباره اجرای این قوانین سختگیری نیست. فرض کنید یک قانون این است که همه اعضای خانواده باید ساعت ۹ شب در منزل باشند. این قانونی است که همه باید به آن تن دهند و آن را اجرا کنند. جدیت در این باره باید در بیان و اجرای دقیق آن نشان داده شود. طبیعی است کسی که این قانون را زیر پا بگذارد. باید نسبت به کارش توضیح بدهد و به او تذکر داده شود که کارش را تکرار نکند. یا به عنوان مثال این که نباید آشغال بریزیم یک قانون لازم الاجراست و کودک باید یاد بگیرد تحت هر شرایطی این قانون را انجام بدهد.

انواع قوانین برای کودک

والدین در واقع بایدها و نبایدها را به کودک آموزش می دهند و از او می خواهند آن ها را اجرا کند. طبیعی است که خودشان نیز به عنوان یک الگو باید به قوانین عمل کنند. همه قوانینی که در منزل حاکم است به یک اندازه مهم نیست. به عبارتی قوانین اولیه و ثانویه داریم که ضرورت انجام آن ها با هم متفاوت است. به عنوان مثال به موقع به منزل آمدن، مسواک زدن، احترام گذاشتن به بزرگ ترها جزو قوانین اولیه در منزل است که تحت هر شرایطی باید انجام شود اما کمک به بزرگ ترها در امور منزل یا انجام خریدهای ضروری جزو کارهایی است که می توان در آن ها انعطاف نشان داد.

رفتار والدین باهوش در اجرای قوانین

والدین هوشمند می دانند که باید نسبت به اجرای کدام قوانین جدیت و سختگیری داشته باشند و نسبت به اجرای کدام قوانین انعطاف به خرج دهند. بنابراین موقعیت، شرایط کودک، سن و جنس وی نقش مهمی در اعمال قوانین در منزل دارد. و والدین باید همه این مسائل را لحاظ کنند. گاهی اشکال در اجرای قوانین به والدین برمی گردد. والدی که نتواند تکانه های هیجانی خود را کنترل کند. ناگهان عصبانی می شود، فریاد می کشد یا به خشونت روی می آورد. مجبور است بدون دلیل و به جبران رفتارهای غیر منطقی خود مهربانی کند و یا در اجرای قوانین استثنا قائل شود. این جاست که کودک نمی تواند بفهمد که اجرای قوانین تا چه حد اهمیت دارد. آن را به حال و هوای والد خود نسبت می دهد.

عملکرد والدین در اجرای قوانین

به این ترتیب اشکال کار در عملکرد والدینی است که نمی توانند ثبات رفتاری با کودک داشته باشند. بدون دلیل منطقی و صرفا با تکیه بر احساسات خود با وی رفتار می کنند. از سوی دیگر در بسیاری از مواقع والدین، ناآگاهانه برای جبران سختگیری های ضروری در تربیت کودک، به خشونت روی می آورند. خشونت روانی یا فیزیکی علیه کودک اعمال می کنند. که در این مواقع نیز کودک قربانی سوءرفتار والدین می شود.

از سوی دیگر گاه والدین کمال طلب و ایده آل گرا با انتظارات بیش از حد از کودکان خود، آن ها را سرزنش می کنند و به نوعی مورد آزار قرار می دهند. این دسته از والدین هر آن چه را خلاف میل یا گفته شان باشد رد می کنند و آن را به حساب تربیت کودک می گذارند و به کمتر از ایده آل های خود راضی نمی شوند. این دسته از والدین بیشتر احتمال دارد کودکان خود را در معرض کودک آزاری قرار دهند.