چطور برای فرزند آوری اقدام کنم؟  

من که هنوز خودم رو نتونستم تربیت کنم، چطور برای فرزند آوری اقدام کنم؟  می ترسم فرزندی داشته باشم، نتوانم او را خوب تربیت کنم. خود شما که به دنیا آمدی پدرت صبر کرد تا به درجه کامل برسه؟  آیا خوب بود پدرت اقدام نمی کرد و الان شما وجود نداشتی؟

چطور برای فرزند آوری اقدام کنم؟

شمایی که الان این فکر به این زیبایی را داری. خیلی در فکر کمالت هم هستی. شما که این اندازه تقید داری توی مسیر خدا باشی، همه‌ی این تقوا رو مگه از پدرت گرفتی؟ اگر الان صاحب اولاد نشدید و می ترسید آیا ده سال دیگه ترستون از بین میره؟ ده سال دیگه مطمئنید که حتما بچه رو خوب تربیت می‌کنید؟

به کار بردن تجربیات

همه ما كم و بيش دوران كودكى خود را به خاطر داريم و به ياد مى‌آوريم كه گاهى رفتار پدر و مادر خود را دوست نداشته‌ايم و آنها را سرزنش مى‌كرديم.  اينك كه خود پدر هستيم، بايد آن رفتار نادرست را، نسبت به فرزند خود ترك كنيم و آن كارى را كه دوست نداشتيم پدر با ما انجام دهد، ما نيز با فرزند خود انجام ندهيم. مثلا اگر اشتباهى مى‌كرديم، دوست داشتيم كه پدر، دوستانه و نه با رفتارى مستبدّانه و ديكتاتور مآبانه، ما را از اشتباه خود آگاه سازد، اكنون خود نيز بايد با فرزند خود اين‌گونه رفتار كنیم.

دوست و همراه فرزند باشید

اینکه بچه برای پدرش ابهتی قائل باشد که به خاطر حرف او بیاید بنشیند، هیچ فایده‌ای ندارد.  پدر باید با بچه‌اش رفیق بشود، با بچه‌اش همبازی بشود. رو داشته باشد با او حرف بزند. در دلش نگه ندارد. پدر باید رفیق اول فرزندش باشد. وای به حال پدری که رفیق دوم فرزندش است.  می‌دانی چکار می‌کند این بچه؟ هر چه از بابایش بشنود می‌رود با رفیق اولش مطرح می‌کند. اگر او تأیید کرد، قبول می‌کند، وگر نه قبول نمی‌کند.

احترام گذاشتن به کودک را فراموش نکنید.

کودکان دوست دارند نزد پدر و مادر عزيز باشند؛ به همین دلیل است که قهر کردن پدر و مادر برای کودکان بسیار رنج‌آورتر از تنبیه بدنی است.  از نگاه کودک، برآورده‌ شدن نیازهای جسمی در مقابل محبوب ‌بودن و احترامی که برای خود نزد پدر و مادر احساس می‌کند، چندان ارزشی ندارد. کودکان چهار يا پنج‌ساله وقتی وارد مجلسی می‌شوند دوست دارند، توجه ديگران و احترام آنها را برانگيزند و نزد آنها شخصیتی داشته باشند.