کودکان تشنه و نیازمند محبتاند.
در روایات اسامی آمده است که انسان ها بنده ی محبت، اما کودکان تشنه و نیازمند محبتاند. تردید نکنید که در تربیت فقط زبان ملایم و نوازش کارساز و مؤثر است. شاید با پرخاش، توهین و تهدید بتوان کودکی را سرکوب و رام کرد، ولی این کار تربیت نیست. زیرا تربیت ارتقا و رشدِ وجودِ کودک است، در حالی که سرکوب و تحقیر کاهش وجود اوست و سرانجام نیز روزی همین کودکِ آرام و ساکت، که رفتارهای پرخاش گرانه و توهین آمیز را آموخته است، دست به طغیان خواهد زد و اگر چنین هم نشود. مسلم است که هرگز به احساس رضایت و خوش بختی نخواهد رسید.
کودکان تشنه و نیازمند محبتاند.
نکته ی مهم آن است که منظور از زبان مهر و نوازش در کلام و عمل این نیست که در مقابل هر رفتار کودک حتی غلط کوتاه بیاییم، بلکه مهم آن است که روش برخوردمان در رو به رو شدن با رفتار کودک، حتی اگر رفتار غلطی باشد، با آرامش و نرمی باشد نه با شدت و تندی، پس انتقاد و برخورد تنبیهی و اصلاحی باید در فضایی آرام باشد.
پذیرش کامل کودک
اولاً وجود کودک را هر طور که هست قبول داشته باشیم، ثانیاً ارزش وجود کودک را انکار نکنیم. وقتی خانواده کودک را در هر وضعیت بپذیرد، در آغوش بگیرد و تأیید و حمایت کند، به او نشان داده است که او را قبول دارد. این رفتار دو نتیجه دارد: ایجاد احساس امنیت و ایجاد احساس اعتماد به نفس در کودک .
چنان چه والدین یا اعضای خانواده در مقابل رفتارهای ناخوشایند کودک مانند بهانه گیری و گریه کردن، او را ضعیف بخوانند، یا به شوخی او را به حیوانی تشبیه کنند یا با لقب زشتی صدایش بزنند یا با انجام دادن کاری که خوشایند دیگران نیست، بشنود که دوستش ندارند یا او را مایهی خجالت میدانند، در واقع خانواده، هر چند نادانسته، دایماً به او اعلام می کند تو را قبول نداریم و وجودت برای ما ارزش ندارد، فقط زمانی تو را تأیید میکنیم که کارهایی انجام دهی که ما قبول داشته باشیم. چنین رفتارهایی دو نتیجه دارد: ایجاد احساس نا امنی و ایجاد احساس حقارت در کودک.
تفسیر مثبت از رفتار کودک
بسیار مهم است که همواره درباره ی رفتارهای کودک، با خوش بینی و نگاه مثبت اظهار نظر کنید و حتی اگر از کودک رفتار نادرستی سر زد، سعی نکنید نادرستی آن را اعلام و کودک را محکوم کنید، به خصوص اگر کودک آن رفتار را انکار کرد نباید خلاف آن را ثابت کنید. بر خلاف باور بعضی از والدین، اصرار داشتن به ارتکاب رفتاری نادرست توسط کودک، نوعی حمله به اوست و کودک را وادار می کند با انکار کردن کاری که انجام داده است از خودش دفاع کند. حتی گاهی این رفتار والدین باعث می شود کودک بر انجام کار نادرست خود پافشاری کند و بگوید « خوب کردم .»
این کار فرصت اصلاح رفتار و حتی فرصت احساس شرمنده شدن را از کودک می گیرد. رفتار مناسب آن است که موضوع را کم اهمیت و در حد یک اشتباه جلوه دهید. با این کار نشان خواهید داد نگاهی مثبت به خود کودک دارید و آنچه رخ داده، یک اتفاق بوده است و می تواند دیگر تکرار نشود. گاهی خطای کودک، نشانه ی رشد اوست و پذیرش آن اعتماد به نفس او را افزایش می دهد. پس مهم ترین تأثیر داشتن نگاه مثبت آن است که به کودک، خوب بودن را تلقین کنید و جهت جبران رفتار نادرستش ، بی آن که این رفتار را تأیید نمائید ،به او فرصت دهید.
پیام بگذارید
(0 دیدگاه)