بستری بیمار مرزی

بستری بیمارستانی فرصتی برای آغاز درمان، تغییر روش درمانی پیشین، و یا مدیریت بحران فراهم می کند. اقامت طولانی مدت در بیمارستان در گذشته رایج بود، ولی امروزه بستری های کوتاه مدت توصیه می شود و اعتقاد بر آن است بستری بیمار مرزی نباید بیشتر از ۲ هفته طول بکشد.

بستری بیمار مرزی

به هر حال، به هنگام بستری بیمار مرزی می بایست مواظب مکانیسم های دفاعی بیمار، بویژه کنش نمایی و دو نیمه سازی بود. بیماران مرزی غالبا پس از یک بحران، و در پی یک دوره خودآزاری مورد توجه قرار می گیرند. غالبا مشکل بالینی با احساس فوریت و اضطراب شدید همراه است و هم کارکنان بیمارستان، هم بیمار و هم بستگان او توقع اقدام فوری دارند. در چنین مواقعی، آشفتگی بیمار به حدی است که از مکانیسم های دفاعی ابتدایی نظیر، دو نیمه سازی و همانند سازی برون فکنانه برای تضعیف تبحّر و کارکشتگی کارکنان استفاده می کند. درمانگران باید برای «خنثی سازی » این تنش، ضمن اخذ سابقه و شرح حال موردی، از مهارت های بالینی خود نیز استفاده کنند.

کلید این امر، ایجاد احساس «سد نفوذ » با توسل به آرامش و رفتار حرفه ای است؛ یعنی القاء این برداشت به بیمار که هر چند او قادر به محدود ساختن پریشانی خود نیست، اما درمانگر چنین قدرتی را داراست. شایسته است که کارکنان بیمارستان، برنامه ی ترخیص بیمار را با دقت و بصورت تدریجی انجام دهند، چرا که مشاهدات بالینی زیادی نشان داده اند که در بسیاری از موارد، اقدام به خودکشی بلافاصله پس از ترخیص از بیمارستان انجام شده است.

اهداف بستری بیمارستانی به شرح زیر است:

مداخله در بحران

بستری بیمارستانی پاسخی به آژیتاسیون حاد، خطر اقدام به خودکشی و یا پیشگیری از رفتارهای خشونت آمیز است ( ۲ تا ۶ روز).

ارزیابی های وسیع پزشکی، نورولوژیکی، یا روانشناختی

اجرا و هماهنگی این ارزیابی ها در بیمارستان ساده تر است و برای برخی از بیماران مبتلا به BPD ممکن است تنها فرصت ممکن باشد ( ۲ تا ۶ روز).

ایجاد برنامه ی درمانی و هماهنگی پرسنل بیمارستان

یکی از اجزاء عمده ی این بخش، شناسایی و تعیین بالینگر اصلی است، یعنی کسی که مسئولیت اصلی درمان بیمار را به عهده دارد. اولین گام برای بالینگران اصلی، تعریف و تعیین نقش ها و اهداف )یعنی، برقراری و تثبیت اتحاد و قرارداد درمانی( است.

اعمال تغییر در درمان های پیشین

بستری بیمارستانی به بالینگران امکان می دهد تا نارسایی های گذشته را بررسی کرده و یا اینکه چهارچوب درمانی واضح تری برقرار کنند. در مورد بسیاری از بیماران مرزی، محیط بیمارستان فرصتی برای ارزیابی منافع درمان های دارویی و تجویز داروهای جدید فراهم می کند.

آیا بستری بیمارستانی طولانی مدت برای بیماران مرزی مفید است؟

کاپلان و سادوک معتقدند که بیماران مبتلا به BPD اگر در محیط های بیمارستانی تحت روان درمانی فشرده – هم فردی و هم گروهی – قرار بگیرند، نتیجه ی خوبی بدست می آید. با این حال، بستری بیمارستانی بیماران مرزی بحث های فراوانی به راه انداخته است، بگونه ای که برخی از مولفین معتقدند کسانی که موافق بستری بیماران مرزی هستند، احتمالا مشکل شدید این بیماران را در زمینه ی احساسات رهاشدگی نادیده گرفته اند. مشکلات ترخیص این بیماران، به ترس آنان از رها شدن مربوط می شود. پذیرفته شدن موقت در بیمارستان، پناهگاهی امن برای آنان تلقی می شود، بنابراین ترخیص در حکم ترک شدن بوده و برای آنان غیرقابل تحمل است.

این امر موجب درماندگی و ناراحتی، بروز بی ثباتی بیشتر و یک دوره خودآزاری دیگر می شود. تا دهه ی ۱۹۹۰ ، بستری های بیمارستانیِ بلند مدت (حداقل ۶ ماه)، گزینه ی مناسبی برای بیماران مبتلا به BPD به حساب می آمد، ولی امروزه بستری کوتاه مدت، معمولا بین ۲ تا ۱۴ روز توصیه می شود. بستری بیمارستانی به صورت مختصر، یعنی بین ۱ تا ۳ روز و نهایتا تا ۲ هفته، بهترین مدت زمانی برای تقریبا تمام بیماران مرزی است، چرا که علاوه بر کاهش هزینه های اقتصادی، احتمال واپس روی، آرمانی سازی، و یا دلبستگی های همراه با وابستگی را به حداقل می رساند.