بدترین حس در دنیا

بدترین حس در دنیا حس تنهایی است. و در مقابل اون هر احساس جمعی یک نوع احساس نشاط به همراه خواهد داشت. انسان موجودی اجتماعی است. با انواع وسایل ارتباطی خود سعی در برقراری ارتباط با محیط اطراف خود و انساهای اطراف خود دارد. وقتی به طور ناخواسته با شخصی در یک اتوبوس، ماشین، مطب دکتر، یک گروه و … تنها می شود. شروع میکند به صحبت، دنبال نقاط اشتراک، احساس مشترک، مدرسه مشترک، محل کار مشترک، محله و حتی دانسته های مشترک میگردد.

بدترین حس در دنیا

اگر احساس میکنید علاقه ای در این مورد ندارید نهال افسردگی و تنهایی در شما در حال رشد است. دوری از جمع، خستگی از صحبت کردن، ترس از ارتباط  همه اینها روز به روز شما را تنها تر خواهد کرد. ممکن است افراد زیادی اطراف شما باشند ولی این افراد به انتخاب شما نبوده اند. نوع تفکر، احساس و نگرش اونها با شما تفاوت داشته باشد.

صحبت کردن و زندگی با افراد دو حالت دارد

حالت اول اینکه شما را به سمت دوری از آنها هدایت میکند. در این حالت مجبور میشوید با خودتون تنها شوید. عاشق دوری از جمع شوید. خواب برایتان نعمتی بزرگ است. رویا لذتبخش تر از زندگی واقعی است. در خودتون دنبال یک نفر میگردید. هنرهای نقاشی و شعر گفتن به نوعی از این احساس قوت میگیرد. معشوقه ی خیالی (معشوقه ای که در دنیا وجود دارد ولی اون چیزی نیست که شما در ذهنتان از او بتی ساختید.) زندگی رویایی دوستان خیالی همه ساخته ی این احساس تنهایی است. و بخاطر عدم تفاهم دنیای واقعی و رویایی شما نوعی ترس از اجتماع و ضربه ی‌ روحی به شما وارد خواهد شد.

حالت دوم اینکه صحبت های شما، احساس شما و اعمال شما تحت تاثیر این افراد قرار می گیرد. (به نوعی همرنگ جماعت میشوید) در این حالت دیگر خود خودتون نیستید. حرفهای تکراری میزنید. مطابق خواسته ی اطرافیان زندگی میکنید.مطابق سلایق آنها حرف میزنید. زیر ماسکی که برای خود ساخته اید زندگی میکنید. دنیای واقعی اصلا برایتان جالب نیست ولی آنرا تحمل میکنید. لبخندی سوری بر لب میگذارید. تنهایی در هر دو حالت علت و معلول مشکل پانیک است. در یک چرخه ی باطل هر تنهایی شما را تنها تر میکند.