تهران – خیابان پیروزی ، روبروی خیابان پنجم نیرو هوایی (روبروی مترو نیرو هوایی) ، مجتمع نسیم ، طبقه اول ، واحد 1

clinicbina@

تلفن تماس : ۷۷۴۶۸۴۱۸-۰۲۱

چگونه مادر با کودک رفتار کند؟

چگونه مادر با کودک رفتار کند؟

چگونه مادر با کودک رفتار کند؟ در مورد بیدار شدن کودک ، نحوه ی آماده شدن برای مدرسه ، خرید پوشاک کودک و دادن پول تو جیبی باید چگونه برخورد کنیم؟ اکنون یک روز معمولی و نحوه ی رفتار مادر با کودک را بیان میکنیم.

مادر نبايد كودك محصل خود را هر روز صبح از خواب بيدار كند. كودك از مادری كه مزاحم خواب او می شود و روياهای او را از هم گسيخته می سازد نفرت دارد. كودك از اين كه مادر به اتاق او بيايد و پتو را از روی او بردارد و بگويد (بلند شو دير است) وحشت دارد. اگر كودك با صدای ساعت زنگدار بيدار شود بهتر از اين است كه با صدای مادر زنگدار بيدار بشود. نبايد كودكی را كه به آسانی از خواب بر نمی خيزد، تنبل ناميد و به كودكی كه فوراً برنمی خيزد و هنوز خواب آلود است برچسب “بد خلق ” یا “لجباز ” زد. كودكانی كه بشاش و چابك بودن به هنگام صبح را دشوار می يابند، نبايد مورد تمسخر قرار گيرند.

چگونه مادر با کودک رفتار کند؟

به جای اين كه با آنان وارد جنگ شويم، بهترين كار اين است كه بگذاريم ده دقيقه طلايی ديگر را به خواب يا خيالبافی اختصاص دهند و از آن لذت ببرند. اين را می توان با تنظيم ساعت به نحوی كه زودتر زنگ بزند عملی كرد اظهارات ما بجای اينكه بيان كننده خشم، تحقير، تمسخر و يا هشدار درباره سلامتی كودك باشند بايستی يكدلی ما را به او بفهمانند. چنين اظهاراتی صبح را درخشان می سازد : “خيلی كيف دارد آدم تو بسترش دراز بكشد و غرق رويا بشود”. “پنج دقيقه ديگر هم بخواب” چنين اظهاراتی جوی سرد و طوفانی به ارمغان می آورد ” بلند شو، پسره ی شل و ول، بلند شو، پسرك تنبل ” چنين اظهاراتی باعث می شود كودك خودش را به مريضی بزند “چرا هنوز تو رختخوابی؟ مگر ناخوشی؟ سر دردی؟

رفتن به مدرسه

از آنجا كه كودك به هنگام صبح برای رفتن به مدرسه عجله دارد، بدين خاطر می توان انتظار داشت كه وی كتابهای درسی، عينك، ظرف غذا يا پول ناهار خود را فراموش كند. بهترين كار در اين مواقع آن است كه اشيای فراموش شده را بدون موعظه كردن درباره فراموشكاری و عدم مسئوليتش به او بدهيم. اگربه كودك بگوئيم “عينكت اينجاست” به او بيشتر كمك كرده ايم تا اين كه بگوييم ” میخواهم زنده باشم وآن روزی راببينم كه تو يادت بماند عينك را بزنی ” نبايد موقع مدرسه رفتن كودك فهرستی از هشدار و تذكر به او داد. اگر به كودك بگوييم روز خوشی داشته باشی بهتر از اين هشدار معمول است كه “خودت را به دردسر نينداز”

پوشاك

در خريد لباس برای كودكان، اين مسئوليت ماست كه تصميم بگيريم آنها چه لباسی را نياز دارند و اين مسئوليت ماست كه بودجه آن را تعيين كنيم. در فروشگاه، ما چند نمونه لباس انتخاب می كنيم، همه اين نمونه ها از نظر جنس و قيمت مورد قبول ما هستند. كودك يكی از چند نمونه لباس را كه ترجيح می دهد بپوشد، انتخاب خواهد كرد. بنابراين يك كودك شش ساله در ميان جورابها و پيراهن هايی كه ما برگزيده ايم می تواند انتخاب كند و يكی را بخرد.

در خيلی از خانه ها كودكان هيچ تجربه و مهارتی در خريد لباس های خودشان بدست نمی آورند حتی افراد بالغی هم وجود دارند كه اگر مادر يا همسرشان در كنارشان نباشند، از انتخاب يك پيراهن يا شلوار برای خودشان عاجزند. به خصوص به كودكانی كه سن و سال بيشتری دارند، بايد اجازه داد تا لباسهايی داشته باشند كه با معيارهای قابل قبول دوستانشان چندان تفاوتی نداشته باشد. قلمرو مسئوليت در مورد پوشاك را ميتوان چنين بيان كرد: ما چند نمونه لباس در اختيار كودك قرار می دهيم و كودك از ميان آنها انتخاب می كند.

توصيه هايی كه شايد بتوان بخشی از مشكلات لباس پوشيدن را برطرف نمود.

  1.  اگر لباس پوشيدن هنگام صبح يك مشكل است، لباسها را شب قبل بيرون بگذاريد
  2. به كودك قدرت انتخاب بدهيد ولی محدوديت قائل شوید مثلا در كودكان قبل از مدرسه بين دو لباس امكان انتخاب يكی را بدهيد.
  3.  فرصت و زمان كافی برای لباس پوشيدن به كودك بدهيد. زيرا هر چه عجله به خرج دهيد او مقاومت بيشتری نشان خواهد داد.
  4.  لباس پوشيدن را باشوخی و تفريح همراه كنيد. آواز بخوانيد و با نگاه كردن به پنجره او را منحرف نماييد.
  5.  از توجه كردن و توصيف، زياد استفاده كنيد مثلا بگوييد ما جوراب را روی پا می كشيم حالا جوراب ديگر را پا می كنيم.
  6. در كودكاني كه صبحها به مهد كودك، آمادگی و…. می روند يك برنامه منظم بايد داشته باشيم مثلا بعد از بيدار شدن، مسواك زدن، شانه كردن و لباس پوشيدن انجام گيرد.
  7.  برای كودك ۴تا ۵ ساله، يك ساعت روميزی در معرض ديد بگذاريد تا مدت زمانی را كه برای لباس پوشيدن نياز دارد به او نشان دهد. اگر در مدت زمان تعيين شده لباس را به طور كامل پوشيد، تشويق گردد.

پول توجيبی

در خانواده های امروزی پول توجيبی کودك را، همچون پوشاك و غذا، تامين می كنند چرا كه او عضوی از خانواده است. خرجی يا پول تو جيبی كودك پاداشی برای رفتار خوب يا حق الزحمه ای برای كارهای روزانه نيست. پول توجيبی يك وسيله آموزشی و تربيتی است كه هدفی مشخص دارد اينكه از طريق حق انتخاب  و مسئوليتهای محول شده به كودك ياد بدهيم كه چگونه از پولش استفاده كند و او را در تجربه اندوزی ياری كنيم. از اين رو بيش از اندازه نظارت كردن بر پول تو جيبی كودك، هدف اصلی از اين وسيله تربيتی را خنثی می كند آنچه كه بايد انجام شود اين است كه مخارج كودك را برآورد كنيم و بر اساس آن به كودك پول تو جيبی بدهيم.

برنامه صحیح دادن پول توجیبی

مسلما كودك بزرگتر كه می شود مخارج و مسئوليتهای او نيز افزايش پيدا می كند پس پول توجيبی او نيز بايد زيادتر بشود. برخی كودكان برنامه صحيحی برای استفاده از پول تو جيبی خود ندارند و زود به زود خرج می كنند شايد ضروری باشد كه مقدار پول تو جيبی را به چند بخش تقسيم كنيم و هر هفته دو يا سه بخش را به او بدهيم. در مواقعی كه عصبانی می شويم نبايد از دادن پول تو جيبی به كودك امتناع ورزيم. همين طور در مواقعی كه خلق و خوی خوشی داريم و عصبانی نيستم نبايد به دلخواه خود خرجی او را افزايش دهيم.

پول توجيبی نبايد بيشتر از ظرفيت و توان كودك باشد به طوری كه كودك نتواند آن را تنظيم كند. بهتر است كه دادن پول توجيبی به كودك را با مقدار كمی شروع كنيم تا از عهده تنظيم آن برآييم نه اين كه با در نظر گرفتن مقادير زياد، كنترل از دستمان خارج شود و نتوانيم مقدار پول تو جيبی را تنظيم كنيم. وقتی كودك مدرسه رفتن را شروع می كند و ياد می گيرد كه چطور پول بشمارد و پول عوض كند می توان خرجی دادن به كودك را شروع كرد.

پیام بگذارید

(0 دیدگاه)

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *