رابطه‌ را باید ساخت

رابطه‌ را باید ساخت . اگر رابطه‌ها را به امید زمان رها کنی. اگر هر روز نوازش نکنی. اگر هر روز معاشقه نکنی. اگر درست رفتار نکنی. اگر انتخابتان غلط باشد.  بی‌شک رابطه‌ها می‌میرند.

رابطه‌ را باید ساخت

اگر آنگونه که با تلفن همراهتان برخورد میکنید . با همسرتان برخورد میکردید، اکنون خوشبخترین فرد دنیا بودید. اگر هر روز شارژش میکردید. باهاش در روز از همه بیشتر صحبت میکردید. پای صحبت‌هایش می نشستید. پیغام‌هایش را دریافت میکردید.  پول خرجش میکردید. دورش یک محافظ محکم میکشیدید. در نبودش احساس کمبود میکردید.

حاضر نبودید کسی‌ نزدیکش شود. حتی مطالب خصوصیتان را به حافظه اش میسپردید. همیشه و همه‌ جا همراهتان بود حتی در اوج تنهایی.‌ الانم که گوشی ها لمسی شده. اگر همونقدر که گوشی رو لمس میکنید همسرتون رو نوازش بکنید کلی خوشبخت می شوید و همیشه، بجای این همراه، همسرتون همراه اولتان بود.

نوازشهای منفی و مثبت

اریک برن می گوید: نخاع بی نوازش خشک می شود.  نوازش ها می توانند تماس بدنی، تحسین، یا بجا آوردن صرف باشند. نوازش های مثبتی مثل لبخند زدن، گوش دادن، گرفتن دست ها، یا گفتن جمله دوستت دارم، در طرف مقابل احساس خوب بودن ایجاد می کنند.  به این نوازش ها \( کرک های گرم) نیز می گویند.

نوازش های منفی، بجا آوردن های دردناکی مثل زخم زبان زدن، تحقیر کردن، سیلی زدن، توهین کردن، یا جملاتی چون از تو متنفرم هستند. به این نوازش ها، ( خارهای سرد) می گویند. نوازش منفی در طرف مقابل احساس غیر خوب بودن ایجاد می کند.

با این حال حتی این نوازش های نا خوشایند هم می توانند جلوی خشک شدن نخاع را بگیرند. به همین دلیل آدم ها نوازش منفی را به نوازش نشدن ترجیح می دهند. ما نکته آخر را در کودکان زیاد می بینیم برای مثال لجبازی کردن به منظور جلب توجه و در نهایت توجه منفی و فریاد و تنبیه والدین را به دنبال دارد که بچه ها این مورد را به توجه نشدن ترجیح می دهند.

عدم نوازش ناشی از ناامنی درونی

بدون شک بسیاری از ما در کودکی آموخته‌ایم که: “به خودت نوازش نده.”  اینها فرامین “والدی” است که بر ما تحمیل شده است: “خودنمایی نکن، پز دادن و لاف زدن نوعی بی‌ادبی است. مدارس نیز این نوع تلقینات و آموزش‌ها را ادامه می‌دهند، زمانی که شاگرد ممتاز می‌شدیم و یا در یک مسابقه‌ی ورزشی برنده می‌شدیم، اشکالی نداشت که دیگران از ما تعریف و تمجید کنند و بگویند ما چقدر خوب بودیم.  لیکن ما خودمان بر این باور بودیم که باید با بی‌اعتنایی و فروتنی بگوییم: “ای بابا، این که چیزی نبود.”

در بزرگسالی نیز ممکن است این رفتار “کودک مطیع و سازگار” را ادامه دهیم.  با فرا رسیدن دوران بزرگسالی، بیشتر ما به این رفتار عادت می‌کنیم  که پیشرفت‌های خود را حتی در نظر خودمان دست کم بگیریم. با انجام این کار، ما منبع اصیلی از نوازش یعنی خویشتن نوازی را محدود می‌کنیم.