مشکلات شخصیت مرزی

تکانشگری که در اعمالی نظیر بی پروایی، مشروب خوری افراطی، بی بند و باری جنسی، و اقدام به خودکشی های تکانشی ظاهر می شود، یکی از جدیترین مشکلات شخصیت مرزی است. دلایل محکمی برای وجود پیوند میان تکانشگری و خشم وجود دارد: اول اینکه هر دو علامت دارای پایه ی نوروبیولوژیکی مشترکی هستند؛ ثانیا، خشم غالبا به رفتار تکانشی منجر می شود.

مشکلات شخصیت مرزی

بسیاری از داروهای آنتی سایکوتیک و تثبیت کننده های خلقی در کاهش خشم و تکانشگری موثرند. برای مثال، مطالعه ی کنترل شده ی لینکس و همکاران نشان داد که لیتیوم ممکن است برای کاهش خشم و نشانه های خودکشی گرایی مفید باشد. در مطالعات دیگر، کاربامازپین موجب کاهش نشانه های تکانشگری، و آلپرازولام موجب افزایش قابل ملاحظه ی آن شده است. برخی از مطالعاتی که بر روی والپروآت ، لاموتریژین، و کاربامازپین انجام شده است، اثربخشی آنها را تایید کرده است.

با این حال، محکم ترین شواهد، از مطالعات مربوط به اثربخشی لاموتریژین و توپیرامات حاصل شده است. در مجموع، بسیاری از مطالعات نشان داده اند که تثبیت کننده های خلقی در کاهش خشم و خصومت و تکانشگری موثرند، ولی اثربخشی آنها در بهبود نشانه های افسردگی، علایم سایکوتیک، یا تثبیت خلق بیماران مبتلا به BPD بسیار محدود است. همچنین بسیاری از مطالعات نشان داده اند که SSRIs (برای مثال، فلوکستین) تاثیرات اختصاصی بر روی بهبود پرخاشگری های تکانشی به جا می گذارند و  اثر بخشی آنها در کاهش خشم و تکانشگری، مستقل از تغییراتی است که در افسردگی و اضطراب ایجاد می شود. مطالعه ی مرسر و همکاران نیز نشان دهنده ی تاثیرات مثبت آنتی سایکوتیک ها در کاهش خشم و تکانشگری بیماران مرزی بود.

عدم کنترل عاطفی  

بی ثباتی عاطفیِ بیماران مبتلا به BPD ، شامل خلق دیسفوریک و نوسانات شدید خلقی است. اگرچه پژوهش درباره ی این بعد خاص BPD محدود است، اما رینه و همکاران دریافتند که فلووکسامین در بهبود تغییرات سریع خلقی در زنان مبتلا به BPD موثر است. گاندرسون معتقد است که تثبیت کننده های خلقی تاثیرات کمی بر تغییرات سریع خلقی دارد، اما به نظر می رسد آنتی سایکوتیک ها برای کنترل بحران های هیجانی شدید در کوتاه مدت مفید باشند.

نشانه های افسردگی، بخش مهمی از بی ثباتی عاطفی بیماران مرزی را تشکیل می دهد و بررسی کارایی ضدافسردگی ها، موضوع بسیاری از پژوهش ها بوده است. قدیمی ترین طبقه ی ضدافسردگی ها (یعنی، سه حلقه ای ها) اثربخشی چندانی برای افسردگی بیماران مرزی نشان نداده اند و حتی ممکن است نشانه های افسردگی را در این بیماران شدیدتر کنند.

درمان افسردی در بیماران مرزی

بازدارنده های مونوآمین اکسیداز نیز اثرات محدودی در درمان BPD دارند. احتمالا MAOIs برای بیماران مبتلا به افسردگی آتیپیک مفید باشد، یعنی بیمارانی که واکنش پذیری خلقی نشان می دهند و نشانه های آتیپیک مثل افزایش اشتها دارند. به نظر می رسد که بهبود علامتی افسردگیِ بیماران مرزی در نتیجه ی درمان با ،SSRIs مستقل از عواملی نظیر، تشخیص همبود افسردگی عمده، وجود یک ساب تایپ مرزی عاطفی، تاریخچه ی خانوادگی اختلال خلقی، یا سطح خلق افسرده ی فعلی بیمار باشد. افسردگی عمده ای که در متن BPD اتفاق می افتد، احتمالا تظاهر یک سندرم متفاوت از افسردگی عمده به تنهایی است.

شواهد نشان می دهند که اپیزودهای بعدی افسردگی، بیشتر از طریق سطح سایکوپاتولوژی BPD قابل پیش بینی است، تا تاریخچه ی بیماری افسردگی. بنابراین، به منظور پیشگیری از اپیزودهای بعدی افسردگی در بیماران مرزی، بایستی کانون توجه مداخلات، بر درمان BPD متمرکز شود. به هنگام درمان اپیزود فعلی افسردگی عمده در بیماران مبتلا به BPD ، معمولا انتظار می رود که پاسخ به داروهای ضدافسردگی، هم با تاخیر همراه باشد و هم تا اندازه ای ناقص. به همین ترتیب، بیماران افسرده ی مبتلا به BPD ممکن است به الکتروشوک درمانی پاسخ دهند، اما اثربخشی این نوع درمان نیز در مقایسه با بیماران افسرده ی فاقد ابتلا به BPD از ثبات کمتری برخوردار است.

نتیجه گیری

در مجموع، انجمن روانپزشکی آمریکا پیشنهاد کرده است که خط اول درمان افسردگیِ بیماران مرزی باید داروهای SSRIs باشند. این داروها نسبتا امن هستند و عوارض جانبی کمی دارند. چنانچه داروی اول اثربخش نبود، بهتر است که داروی دوم باز هم از طبقه ی SSRIs انتخاب شود. طبقه ی MAOIs بیشتر برای بیمارانی مناسب است که نسبت به عوارض جانبی داروها نگران هستند و می توانند رژیم غذایی مورد نظر پزشک را رعایت کنند. علاوه بر داروهای ضد افسردگی، تثبیت کننده های خلقی نیز ممکن است برای نشانه های افسردگی بیماران مرزی مفید باشد