چگونه مادر با کودک رفتار کند؟ در مورد بیدار شدن کودک ، نحوه ی آماده شدن برای مدرسه ، خرید پوشاک کودک و دادن پول تو جیبی باید چگونه برخورد کنیم؟ اکنون یک روز معمولی و نحوه ی رفتار مادر با کودک را بیان میکنیم.
مادر نباید کودک محصل خود را هر روز صبح از خواب بیدار کند. کودک از مادری که مزاحم خواب او می شود و رویاهای او را از هم گسیخته می سازد نفرت دارد. کودک از این که مادر به اتاق او بیاید و پتو را از روی او بردارد و بگوید (بلند شو دیر است) وحشت دارد. اگر کودک با صدای ساعت زنگدار بیدار شود بهتر از این است که با صدای مادر زنگدار بیدار بشود. نباید کودکی را که به آسانی از خواب بر نمی خیزد، تنبل نامید و به کودکی که فوراً برنمی خیزد و هنوز خواب آلود است برچسب “بد خلق ” یا “لجباز ” زد. کودکانی که بشاش و چابک بودن به هنگام صبح را دشوار می یابند، نباید مورد تمسخر قرار گیرند.
چگونه مادر با کودک رفتار کند؟
به جای این که با آنان وارد جنگ شویم، بهترین کار این است که بگذاریم ده دقیقه طلایی دیگر را به خواب یا خیالبافی اختصاص دهند و از آن لذت ببرند. این را می توان با تنظیم ساعت به نحوی که زودتر زنگ بزند عملی کرد اظهارات ما بجای اینکه بیان کننده خشم، تحقیر، تمسخر و یا هشدار درباره سلامتی کودک باشند بایستی یکدلی ما را به او بفهمانند. چنین اظهاراتی صبح را درخشان می سازد : “خیلی کیف دارد آدم تو بسترش دراز بکشد و غرق رویا بشود”. “پنج دقیقه دیگر هم بخواب” چنین اظهاراتی جوی سرد و طوفانی به ارمغان می آورد ” بلند شو، پسره ی شل و ول، بلند شو، پسرک تنبل ” چنین اظهاراتی باعث می شود کودک خودش را به مریضی بزند “چرا هنوز تو رختخوابی؟ مگر ناخوشی؟ سر دردی؟
رفتن به مدرسه
از آنجا که کودک به هنگام صبح برای رفتن به مدرسه عجله دارد، بدین خاطر می توان انتظار داشت که وی کتابهای درسی، عینک، ظرف غذا یا پول ناهار خود را فراموش کند. بهترین کار در این مواقع آن است که اشیای فراموش شده را بدون موعظه کردن درباره فراموشکاری و عدم مسئولیتش به او بدهیم. اگربه کودک بگوئیم “عینکت اینجاست” به او بیشتر کمک کرده ایم تا این که بگوییم ” میخواهم زنده باشم وآن روزی راببینم که تو یادت بماند عینک را بزنی ” نباید موقع مدرسه رفتن کودک فهرستی از هشدار و تذکر به او داد. اگر به کودک بگوییم روز خوشی داشته باشی بهتر از این هشدار معمول است که “خودت را به دردسر نینداز”
پوشاک
در خرید لباس برای کودکان، این مسئولیت ماست که تصمیم بگیریم آنها چه لباسی را نیاز دارند و این مسئولیت ماست که بودجه آن را تعیین کنیم. در فروشگاه، ما چند نمونه لباس انتخاب می کنیم، همه این نمونه ها از نظر جنس و قیمت مورد قبول ما هستند. کودک یکی از چند نمونه لباس را که ترجیح می دهد بپوشد، انتخاب خواهد کرد. بنابراین یک کودک شش ساله در میان جورابها و پیراهن هایی که ما برگزیده ایم می تواند انتخاب کند و یکی را بخرد.
در خیلی از خانه ها کودکان هیچ تجربه و مهارتی در خرید لباس های خودشان بدست نمی آورند حتی افراد بالغی هم وجود دارند که اگر مادر یا همسرشان در کنارشان نباشند، از انتخاب یک پیراهن یا شلوار برای خودشان عاجزند. به خصوص به کودکانی که سن و سال بیشتری دارند، باید اجازه داد تا لباسهایی داشته باشند که با معیارهای قابل قبول دوستانشان چندان تفاوتی نداشته باشد. قلمرو مسئولیت در مورد پوشاک را میتوان چنین بیان کرد: ما چند نمونه لباس در اختیار کودک قرار می دهیم و کودک از میان آنها انتخاب می کند.
توصیه هایی که شاید بتوان بخشی از مشکلات لباس پوشیدن را برطرف نمود.
- اگر لباس پوشیدن هنگام صبح یک مشکل است، لباسها را شب قبل بیرون بگذارید
- به کودک قدرت انتخاب بدهید ولی محدودیت قائل شوید مثلا در کودکان قبل از مدرسه بین دو لباس امکان انتخاب یکی را بدهید.
- فرصت و زمان کافی برای لباس پوشیدن به کودک بدهید. زیرا هر چه عجله به خرج دهید او مقاومت بیشتری نشان خواهد داد.
- لباس پوشیدن را باشوخی و تفریح همراه کنید. آواز بخوانید و با نگاه کردن به پنجره او را منحرف نمایید.
- از توجه کردن و توصیف، زیاد استفاده کنید مثلا بگویید ما جوراب را روی پا می کشیم حالا جوراب دیگر را پا می کنیم.
- در کودکانی که صبحها به مهد کودک، آمادگی و…. می روند یک برنامه منظم باید داشته باشیم مثلا بعد از بیدار شدن، مسواک زدن، شانه کردن و لباس پوشیدن انجام گیرد.
- برای کودک ۴تا ۵ ساله، یک ساعت رومیزی در معرض دید بگذارید تا مدت زمانی را که برای لباس پوشیدن نیاز دارد به او نشان دهد. اگر در مدت زمان تعیین شده لباس را به طور کامل پوشید، تشویق گردد.
پول توجیبی
در خانواده های امروزی پول توجیبی کودک را، همچون پوشاک و غذا، تامین می کنند چرا که او عضوی از خانواده است. خرجی یا پول تو جیبی کودک پاداشی برای رفتار خوب یا حق الزحمه ای برای کارهای روزانه نیست. پول توجیبی یک وسیله آموزشی و تربیتی است که هدفی مشخص دارد اینکه از طریق حق انتخاب و مسئولیتهای محول شده به کودک یاد بدهیم که چگونه از پولش استفاده کند و او را در تجربه اندوزی یاری کنیم. از این رو بیش از اندازه نظارت کردن بر پول تو جیبی کودک، هدف اصلی از این وسیله تربیتی را خنثی می کند آنچه که باید انجام شود این است که مخارج کودک را برآورد کنیم و بر اساس آن به کودک پول تو جیبی بدهیم.
برنامه صحیح دادن پول توجیبی
مسلما کودک بزرگتر که می شود مخارج و مسئولیتهای او نیز افزایش پیدا می کند پس پول توجیبی او نیز باید زیادتر بشود. برخی کودکان برنامه صحیحی برای استفاده از پول تو جیبی خود ندارند و زود به زود خرج می کنند شاید ضروری باشد که مقدار پول تو جیبی را به چند بخش تقسیم کنیم و هر هفته دو یا سه بخش را به او بدهیم. در مواقعی که عصبانی می شویم نباید از دادن پول تو جیبی به کودک امتناع ورزیم. همین طور در مواقعی که خلق و خوی خوشی داریم و عصبانی نیستم نباید به دلخواه خود خرجی او را افزایش دهیم.
پول توجیبی نباید بیشتر از ظرفیت و توان کودک باشد به طوری که کودک نتواند آن را تنظیم کند. بهتر است که دادن پول توجیبی به کودک را با مقدار کمی شروع کنیم تا از عهده تنظیم آن برآییم نه این که با در نظر گرفتن مقادیر زیاد، کنترل از دستمان خارج شود و نتوانیم مقدار پول تو جیبی را تنظیم کنیم. وقتی کودک مدرسه رفتن را شروع می کند و یاد می گیرد که چطور پول بشمارد و پول عوض کند می توان خرجی دادن به کودک را شروع کرد.
لا تعليق