تهران – خیابان پیروزی ، روبروی خیابان پنجم نیرو هوایی (روبروی مترو نیرو هوایی) ، مجتمع نسیم ، طبقه اول ، واحد 1

clinicbina@

تلفن تماس : ۷۷۴۶۸۴۱۸-۰۲۱

روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی

روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی

برخلاف پژوهش های وسیعی که پیرامون ماهیت اختلال شخصیت مرزی انجام شده، مطالعات محدودی درباره ی روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی صورت گرفته است. تا همین دهه ی اخیر، درمانگران رفتاری و رفتاری-شناختی، چه به لحاظ نوشته های نظری و چه به لحاظ کارهای پژوهشی، عموما از این اختلال غافل بوده اند. هر چند که این غفلت به سرعت در حال زدوده شدن است.

روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی

بعنوان مثال، رویکردها ی شناختی پرتزر و یانگ با تمرکز عمیق بر شناخت واره ها و طرحواره های ناکارآمد، کوشیده اند تا بر مشکلات درمان شناختی سنتی، فایق آیند  . انجمن روانپزشکی امریکا در سال ۲۰۰۱ ضمن ارائه توصیه های لازم جهت روان درمانی اختلال شخصیت مرزی ، درمان های انتخابی این اختلال را دو مورد زیر معرفی نمود:
۱) درمان روانپویشی   ۲) رفتاردرمانی دیالکتیکی

قبل از شروع بحث درباره روش های درمانی، ابتدا سطوح چهارگانه ی درمان اختلال شخصیت مرزی را توضیح می دهیم.

سطوح درمان و مراقبت از بیماران مبتلا به BPD

گاندرسون بر اساس تجربیات بالینی خود، چهار سطح مراقبت / درمان را برای بیماران مبتلا به BPD معرفی کرده است:

  • سطح چهارم: بستری بیمارستانی تمام وقت (حداقل درمان های ممکن)
  • سطح سوم: بستری پاره وقت / درمان های روزانه (جامعه پذیری)
  • سطح دوم: درمان فشرده ی سرپایی (تغییرات رفتاری)
  • سطح اول: درمان سرپایی بلند مدت (رشد و تحول روانشناختی)

به عقیده ی گاندرسون، هر چه که از سطوح بالاتر به سمت سطوح پایین تر حرکت می کنیم، خدمات ارایه شده به بیماران مرزی تخصصی تر می شود. علاوه بر این، احتمال تغییرات رفتاری قابل ملاحظه و طولانی مدت، به درمان های ارایه شده در سطوح سرپایی (سطح ۲ و ۱) بستگی دارد. اگر چه تمام سطوح چهارگانه ی درمانی فواید بالینی خاص خود را دارند، اما خوشبختانه تمام بیماران مرزی، لزوما به تمامی سطوح یاد شده نیاز ندارند.

اکثر بیماران مبتلا به BPD ممکن است به واسطه ی بحرانی که اخیرا با آن مواجه شده اند، بستری بیمارستانی کوتاه مدت (سطح چهارم) را تجربه کنند، در حالی که برخی از آنها که سطح کارکرد بالاتری دارند، احتمالا فقط به درمان های سرپایی (سطح اول) نیاز داشته باشند. هر چقدر که دسترس پذیری یا تجربه ی سطوح ۱ و ۲ کمتر باشد، به همان میزان احتمال فروپاشی و بستری بیمارستانی (سطح ۳ و ۴) هم افزایش پیدا می کند.

پیام بگذارید

(0 دیدگاه)

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *