انفعال فعال در بیماران مرزی

انفعال فعال در بیماران مرزی چگونه است؟ الگوی رفتاری «انفعال فعّال » به الگوی بیماران مرزی جهت نزدیک شدن به مشکلات، به شیوه ی «منفعل و ناامیدانه »، شک و تردید به توانایی خود برای حل مشکلات و در عین حال، «فعالانه » و خودکار در پی کمک برآمدن از محیط اشاره دارد. در نتیجه ی یک محیط بی اعتبارساز، بیمار به تجارب و ادراکات خودش بی اعتماد می شود و نوعی الگوی درماندگی آموخته شده به همراه گرایش به کمک گرفتن دایمی از دیگران شکل می گیرد. زیرا محیط فرد مرزی عمدتاً توجهی به مشکلات او نمی کند و هیچگاه مهارت های مساله گشایی ضروری را به وی آموزش نمی دهد.

انفعال فعال در بیماران مرزی

سندرم انفعال فعال ممکن است کاملاً در نتیجه ی تجارب یادگیری شکل نگرفته باشد، چرا که اطلاعاتی در دست است که نشان می دهد افرادی که از واکنش پذیری خودکار بالایی برخوردارند، با احتمال بیشتری «سبک های خود تنظیمی منفعل » را که شامل تنظیم بیرونی توسط محیط است، ترجیح می دهند. گاهی اوقات وابستگی
به دیگران جهت مسأله گشایی، امکان رها شدن را در ذهن بیمار مرزی بزرگتر و تهدید کننده تر از حد واقعی جلوه می دهد و ممکن است اولین ملاک DSM-IV (تلاش های دیوانه وار برای اجتناب از احساس های رها شدگی) را تا اندازه ای تبیین کند.

کفایت ظاهری چیست؟

سندرم «کفایت ظاهری » اشاره به گرایش موقتی یا گهگاهی بیماران مرزی برای کفایت ظاهری دارد، زیرا کفایت های واقعی فرد به تمام موقعیت های مشابه و حالت های خلقی مختلف تعمیم نیافته است. برای مثال، فرد ممکن است امروز از اضطراب یا افسردگی رهایی پیدا کند، امّا فردا فاقد این توانایی باشد؛ یا ممکن است در محیط کاری کاملاً قاطعانه رفتار کند، اما نتواند قاطعیت خود را در روابط بین فردی صمیمی نشان دهد؛ یا این که در دفتر روانشناس بر روی تکانه هایش کنترل خوبی داشته باشد ولی نتواند قدرت مهار تکانه ها را به بیرون از دفتر درمانگر تعمیم دهد.

این «کفایت ظاهری » به تداوم محیط بی اعتبار ساز کمک می کند، زیرا دیگران این طور برداشت می کنند که ناتوانی های بیمار، ساختگی و تصنعی است و در نتیجه فریادهای کمک طلبی او را نادیده می گیرند.