تهران – خیابان پیروزی ، روبروی خیابان پنجم نیرو هوایی (روبروی مترو نیرو هوایی) ، مجتمع نسیم ، طبقه اول ، واحد 1

clinicbina@

تلفن تماس : ۷۷۴۶۸۴۱۸-۰۲۱

چهار راهبرد تغییر در اختلال مرزی

چهار راهبرد تغییر در اختلال مرزی

چهار راهبرد تغییر در اختلال مرزی استفاده می شود که مستقیما از ادبیات درمان های رفتاری و شناختی اقتباس شده اند: ۱- مهارت آموزی: آموزش مهارت های جدید به درمانجو. ۲- روش های وابستگی: فراهم آوردن نتیجه یا پیامدی که احتمال رخ دادن دوباره ی یک رفتار خاص را در درمانجو بالا می برد ۳- مواجهه: رویارویی یا مواجهه ی تقویت نشده با سرنخ ها و نشانه هایی که قبلا با تهدید تداعی پیدا کرده اند. ۴- اصلاح شناختی: تغییر مفروضه ها یا باورهای ناکارآمد درمانجو

چهار راهبرد تغییر در اختلال مرزی

مهارت آموزی 

تاکید بر مهارت آموزی در سراسر جلسات درمانی DBT ادامه دارد و درمانگر در هر دو شکل درمان های فردی و گروهی بر درگیری فعالانه ی درمانجو جهت یادگیری و تمرین مهارت های رفتاری تاکید می کند. اصطلاح «مهارت » به صورت مترادف با «توانایی » استفاده می شود و در معنایی کلی، دربرگیرنده ی تمامی مهارت های شناختی، هیجانی، و رفتاری آشکار و همچنین تلفیق و انسجام آنهاست.

در DBT استاندارد، مهارت آموزی شامل این موارد می شود:

  •  آموزش ذهن آگاهی
  •  کارآمدی بین فردی
  •  تنظیم هیجانی
  •  تحمل پریشانی (رنج).

فرآیند آموزش نیز شامل سه نوع روش می شود:

  1.  اکتساب مهارت
  2.  قوی سازی مهارت (تشویق تمرین های واقعی و درون جلسه ای، بازی نقش، فیدبک)
  3.  تعمیم دهی مهارت (تماس های تلفنی به منظور کار کردن بر روی مهارت ها، ضبط صوتی جلسات درمانی به منظور شنیدن آنها در فاصله ی بین جلسات، تکالیف خانگی)

جلسات گروهیِ DBT ، عمدتا بر اکتساب و تا اندازه ای هم قوی سازی مهارت تمرکز می کنند. در جلسات انفرادیِ DBT ، درمانگر، مهارت ها را با درمانجو تمرین می کند و آنها را بر حسب شرایط هر یک از درمانجویان، تغییر می دهد. منظور از تعمیم دهیِ مهارت این است که مهارت های آموزش داده شده در داخل کلینیک، به خارج از آن تعمیم پیدا کند. تماس های تلفنی، ضبط صوتی جلسات درمانی به منظور شنیدن آنها در فاصله ی بین جلسات، و تکالیف خانگی، راه هایی هستند که به منظور تعمیم
یافتن مهارت ها به کار گرفته می شوند. بهتر است که هنگام کار با نوجوانان، اعضای خانواده نیز در جلسات مهارت آموزی شرکت کنند، چرا که می توانند به تمرین مهارت ها با نوجوانان خود بپردازند، مضاف بر اینکه خیلی وقت ها خود والدین نیز دارای نقایص جدی در زمینه ی مهارت های رفتاری و خود تنظیمی هستند.

روش های وابستگی

کنترل وابستگی مستلزم آن است که درمانگران، رفتارهای خودشان را به نحوی سازمان دهند که موجب تقویت رفتارهای رو به پیشرفت درمانجو، و در عین حال خاموش شدن رفتارهای غیرانطباقی یا ختم شدن به پیامدهای آزاردهنده شود. در اکثر موارد، رفتارهای بین فردی درمانگر و درمانجو، مهم ترین روش کنترل وابستگی است. توانایی درمانگر برای تاثیرگذاری بر رفتارهای درمانجو، مستقیما به قدرت ارتباط درمانی میان آن دو بستگی دارد و بهتر است که در مراحل آغازین درمان، استفاده ی کمتری از روش های وابستگی شود.

در کنترل وابستگی، درمانگر بایستی به آن دسته از رفتارهای درمانجو که حاکی از پیشرفت او به سمت اهداف درمانی هستند توجه کرده و آنها را تقویت کند. همچنین درمانگران بایستی کاملا مواظب باشند که رفتارهایی را که آماج خاموشی قرار گرفته اند، تقویت نکنند. این موضوع در قالب نظریه پردازی، ساده به نظر می رسد، اما اجرای آن در عمل، واقعا دشوار است. متاسفانه در اغلب موارد دیده می شود که به دنبال رفتارهای مشکل آفرینِ درمانجویانی که دچار بدتنظیمی هیجانی هستند، افزایش در پیامدهای مطلوب و یا قطع اتفاقات دردناک رخ می دهد. در واقع، بسیاری از رفتارهایی که آماج خاموشی قرار گرفته اند، توسط متخصصان سلامت روان، اعضای خانواده، و دوستان تقویت می شوند.

ادامه دارد….

پیام بگذارید

(0 دیدگاه)

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *