تهران – خیابان پیروزی ، روبروی خیابان پنجم نیرو هوایی (روبروی مترو نیرو هوایی) ، مجتمع نسیم ، طبقه اول ، واحد 1

clinicbina@

تلفن تماس : ۷۷۴۶۸۴۱۸-۰۲۱

روابط اعضای خانواده با یکدیگر

روابط اعضای خانواده با یکدیگر

خانواده ی شما از چه روشی برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می کند؟ این روش چه آثاری بر روابط اعضای خانواده با یکدیگر داشته است؟ آنچه کمتر در خانواده های ما رایج است، گفت وگو
با یکدیگر است. زمانی که افراد نتوانند احساسات و افکارشان را با یکدیگر در میان بگذارند به ناچار روش های غیر مستقیم مانند پرخاش، قهر، سکوت، رنجش و گریه را انتخاب می کنند.

روابط اعضای خانواده با یکدیگر

گفت وگو بهترین راه برقراری ارتباط و تأثیرگذاری است، زیرا باعث می‌شود انسان، منطقی برخورد کند، دلیل رفتار خود را جست و جو کند و یاد بگیرد درباره ی رفتار و گفتارش توضیح دهد. چنین ارتباطی مانع لجبازی می‌شود و فرد را به پذیرفتن نظر درست دیگران عادت می دهد و تحمل او را در شنیدن نظر دیگران می افزاید.

اگر عادت به گفت وگو (گفتن نظر خود و شنیدن نظر دیگران) از دوران کودکی در خانواده به وجود آید وکودک در فضایی رشد کند که شاهد گفت وگوی پدر و مادر با یکدیگر و با او و سایر اعضای خانواده باشد. هر چند اوایل سخن آنها را به درستی درک نمی کند اما به تدریج خواهد آموخت از روش گفت وگو برای توضیح رفتار خود و نیز برقراری ارتباط با دیگران استفاده کند. اما اگر در خانواده ای افراد اهل گفت وگو، گفتن نظر خود و شنیدن نظر دیگران نباشند، به ناچار از احساسات و برخورد عملی برای ابراز خود و برقراری ارتباط با دیگران استفاده خواهند کرد که معمولاً باعث رنجش و خشم افراد نسبت به هم می‌شود.

بهترین زمان یادگیری عادت گفتگو

کودکی بهترین زمان برای آموزش گفت وگو و افزایش قدرت گوش کردن و حرف زدن درباره ی مسائل و مشکلات است. کودکانی که از آغاز به این روش عادت کنند، در بزرگسالی نیز این روش را در پیش می گیرند. باید دانست ایجاد عادت گفت وگو در بزرگسالی چندان آسان نیست و حتی اگر فرد برای کسب چنین مهارتی تلاش هم کند، این توانایی به آسانی در او رشد نخواهد کرد. ایجاد عادت گفت وگو تا حد زیادی به والدین اطمینان می دهد رفتارهای نادرستی مانند دروغگویی، به زبان آوردن کلمات زشت، دزدی، بی ادبی و… از کودکان آنها سر نزند. نباید فراموش کرد والدینی که خود اهل گفت وگو نیستند در ایجاد چنین عادتی در کودک خود موفق نخواهند بود. بچه ها آیینه ی تمام نمای والدین هستند

 اجتناب از رفتارها ی منفی

برخی از والدین رفتارهای منفی را رفتارهای اصلاح گرانه تلقی می کنند و فکر می کنند با این نوع رفتارها کودک متوجه اشکالاتش می شود و رفتارش را اصلاح می کند. اگرچه این روش ها معمولاً زمانی به کار می روند که والدین قصد دارند رفتار نادرستی را در کودک اصلاح کنند. گاهی آنها برای پیش گیری از رفتارهای بد کودکان از این روشها در مقام روش های تربیتی استفاده می کنند. انتخاب چنین روش هایی ناشی از آشنا نبودن والدین با طبیعت کودکان است. کودکان جسم و روانی بسیار لطیف دارند.

رفتار های مثبت و صحیح با کودک می تواند وجود او را تکامل بخشد و رفتار نادرست و منفی این وجود شفاف را کدر می کند و باعث آسیب و تخریب وجود ارزشمند او می‌شود که مهم ترین آن ها عبارت است از: تحقیر، توهین و مسخره کردن

چرا بزرگ ترها به خودشان اجازه می دهند به کودکان توهین کنند؟

برخی از والدین کوچک کردن، فحاشی و مسخره کردن کودک را با تذکر دادن به او اشتباه می کنند. به تعبیر قرآن هر انسانی در وجود خود کرامت نفس دارد؛ یعنی دارای احترام و ارزشی ذاتی است. حتی کودک خردسال را اگر مسخره کنند یا ادای او را در آورند و یا به او بخندند، ناراحت می‌شود و به زبان خودش این ناراحتی را ابراز می کند. کسانی که در کودکی مورد تمسخر، توهین و فحاشی قرار می گیرند، حتی در بزرگسالی نسبت به خود نگاه منفی و حقیرانه ای دارند و در واقع از اعتماد به نفس و احساس ارزشمندی فاصله می گیرند.

پیام بگذارید

(0 دیدگاه)

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *