ترس از لوس شدن نوزاد

بعضی والدین به علت ترس از لوس شدن نوزاد از بغل کردن، نوازش و محبت و رسیدگی به کودک هنگام گریه کردن، خودداری می کنند. آنها فکر میکنند توجه زیاد باعث لوس شدن کودک شود. این تفکر غلط و این ترس موهوم، تاریخچه و سابقه ای نسبتا طولانی دارد.

ترس از لوس شدن نوزاد

در بین سالهای ۱۹۲۱ تا ۱۹۶۶ میلادی در کشورهای غربی طرز فکری شکل گرفت که توصیه میکرد:

• زایمان به یک عمل جراحی تبدیل شود تا یک عمل طبیعی و فیزیولوژیک
• شیرخشک و غذای کودک جایگزین شیر مادر شود.
• اتاق مادر از اتاق نوزاد جدا و کودک به کارشناس یا پرستار مخصوص سپرده و به گریه نوزاد بی اعتنایی شود.

انگیزه ی تمام این توصیه ها ملاحظات مالی و اقتصادی جهت فروش محصولات یا استفاده از خانم ها بعنوان نیروی کار ارزان قیمت بود و از هیچ پایه ی علمی ای برخوردار نبود. این توصیه ها باعث می شد والدین برخلاف میل ذاتی و عواطف مادری، به نوزاد و گریه ی او اعتنا نکنند و در نتیجه پس از مدتی، با از بین رفتن رابطه عاطفی خود با کودک، اعتماد بنفس خود را برای پرورش کودک از دست بدهند و نوزاد خود را به پرستار یا مهد کودک بسپارند.

دلایل لوس نشدن کودک با محبت

ابراز محبت و رسیدگی به نوزاد به دو علت باعث لوس شدن او نمی شود. اولا ارتباط نزدیک با نوزاد، باعث می شود که والدین با خلقیات و نیازهای او آشنا شوند. در موقع مناسب به آنها جواب دهند. ثانیا رسیدگی به نوزاد، خواسته های او را تامین می کند. نوزاد به واسطه محبتی که می بیند به محیط زندگی و اطرافیان خود اعتماد پیدا میکند. این اعتماد به نفس به او استقلال بیشتری می بخشد. در نتیجه راحت تر از والدین جدا می شود.

در واقع می توان نتیجه گرفت که خلاف آنچه تصور می شد. نوزادانی که جدا از والدین پرورش یافته اند وابسته تر و لوس تر بار می آیند. گوش دادن به توصیه های غلط، عواطف مادری را از بین می برد و در پیوند عاطفی مادر و نوزاد اختلال بوجود می آورد. پرورش نوزاد از روی دل بستگی و رسیدگی به نیاز های او، رابطه ی متعادلی بین والدین و نوزاد به وجود می آورد. که حاصل آن کودکی با نشاط با رفتاری سالم و متعادل است.