اعتبار بخشی در شخصیت مرزی

اعتبار بخشی در شخصیت مرزی چگونه است؟ لینهان، اساس و جوهره اصلی اعتبار بخشی را این گونه توضیح می دهد: «درمانگر از رهگذر ارتباطی که با درمانجو برقرار می کند، این پیام را به او منتقل می سازد که واکنش هایش معنا دارند و رفتارهای او براساس موقعیت یا بافتار زندگی فعلی او، قابل درک هستند. درمانگر، فعالانه درمانجو را می پذیرد و پذیرش خود را نیز به او منتقل می کند. درمانگر، رفتارها و واکنش های درمانجو را جدی گرفته و آنها را دست کم نمی گیرد. درمانگر بایستی از اعتبار و اصالتی که در واکنش های درمانجو وجود دارد، پرده بردارد ».

اعتبار بخشی در شخصیت مرزی

در اختلال مرزی ، اعتبار بخشی در ۶ سطح اتفاق می افتد. هر یک از این سطوح از سطح قبلی کامل تر است و به یک یا چند سطح قبل از خود بستگی دارد.

سطح اول: دیدن و شنیدن

سطح اول اعتبار بخشی مستلزم گوش دادن و مشاهده ی گفته ها، احساس ها و اعمال درمانجو و در این حال، تلاشی فعالانه برای فهم کردن چیزهایی است که گفته شده اند. ویژگی اصلی سطح اول آن است که درمانگر نسبت به درمانجو کاملا هشیار و علاقه مند باشد و به آنچه در جلسه می گوید یا انجام می دهد، به دقت توجه کند. اعتبار بخشی سطح اول قصد دارد این پیام را به درمانجو انتقال دهد که وجود او، کلماتش، و واکنش هایش واجد چنان قدرتی هستند، که مستلزم توجه کامل و جدی، و همچنین پذیرش هستند.

سطح دوم: انعکاس دقیق و صحیح

این سطح عمدتا به معنای برگرداندن احساسات، افکار، مفروضه ها، و رفتارهای درمانجو به خود اوست. درمانگر با شنیدن آنچه که درمانجو می گوید و با دیدن آنچه که انجام می دهد، درک خود را به او منتقل می کند.  اعتباربخشی در این سطح، تاییدی است بر حضور و وجود درمانجو، دقیقا همانگونه که هست.

سطح سوم: گفتن و برشمردن ناگفته ها

در اعتبار بخشی سطح سوم، درمانگر فهم خود را از ابعاد و جنبه هایی از تجارب و واکنش های درمانجو به وی منتقل می کند، که مستقیما توسط او بیان نشده اند. پیرامون دلیل رفتار درمانجو، ذهن خوانی  می کند و از طریق دانستن اینکه چه اتفاقاتی برای درمانجو افتاده، درباره ی اینکه چه احساسی دارد، تمایلات یا خواسته هایش چیست، چگونه فکر می کند یا چه کاری انجام می دهد، تصویری کلی ارائه می دهد. درمانگر می تواند میان رویداد تسریع کننده و رفتار درمانجو پیوندی برقرار کند، بدون آنکه به خود رفتار اشاره ای داشته باشد. در واقع، زندگی درمانجو کتابی است که درمانگر با دلسوزی و تامل آن را ورق می زند و تنهایی ها، احساس ها، و افکار درمانجو را می خواند.

سطح چهارم: اعتبار بخشی بر حسب کژکاری های بیولوژیکی یا اکتسابی قبلی

در سطح چهارم، رفتار بر حسب دلایلش اعتبار بخشیده می شود. اعتبار در اینجا بر اساس این اندیشه قرار دارد که تمام رفتارها دلیل دارند و رویدادهایی که در گذر زمان اتفاق افتاده اند، دلیل آنهاست و در نتیجه قابل درک هستند. درمانگر با نشان دادن این موضوع که رفتار درمانجو از رویدادهای گذشته ناشی شده اند، به تایید و تصدیق رفتار او می پردازد. اگرچه احتمال دارد که برای تعیین تمامی علل مرتبط اطلاعاتی در دست نباشد، اما احساسات، افکار، و اعمال درمانجو، معنای کاملی به تجربه های جاری زندگی او می دهند.

سطح پنجم: اعتبار بخشی بر حسب بافتار فعلی یا کنش های هنجاری

درمانگر تلاش می کند این پیام را به درمانجو انتقال دهد که رفتار او بر حسب اتفاقات فعلی زندگی، کُنش بیولوژیکی طبیعی (هنجاری)، و یا اهداف زندگی درمانجو، نه تنها قابل توجیه است، بلکه منطقی، دارای پایه و اساس، معنادار و تاثیرگذار است. درمانگر به جستجوی خردمندی یا اعتبار و درستیِ واکنش های درمانجو می پردازد و آنها را انعکاس می دهد و این پیام را به درمانجو می رساند که رفتار و واکنش او قابل درک است. در واقع، درمانگر از زاویه ی دید درمانجو نگاه می کند تا درستی، تناسب یا معقول بودن واکنش های او را بیابد.

سطح ششم: اصالت بنیادین

اعتبار بخشی در بالاترین سطح خود مستلزم آن است که درمانجو را دقیقا همانگونه که «هست » یا «وجود دارد » بپذیریم. در این سطح از اعتباربخشی، درمانگر چیزی بیش از نقش ها، درمانجو، یا اختلال را مشاهده می کند. طی جلسات اولیه ی درمان، درمانگر، مفهوم اعتباربخشی را برای درمانجو توضیح داده و تشریح می کند که محیط تربیتیِ پیشین او چگونه و تا چه حد بی اعتبارساز بوده است. زمانی که درمانجو ارتباط و پیوند میان وضعیت کنونی خودش با محیط بی اعتبارساز گذشته را درک کرد، آنگاه برخی از تمرین های اعتباربخشی به خود و به دیگران را، به عنوان تکلیف خانگی انجام می دهد.