من که هنوز خودم رو نتونستم تربیت کنم، چطور برای فرزند آوری اقدام کنم؟ می ترسم فرزندی داشته باشم، نتوانم او را خوب تربیت کنم. خود شما که به دنیا آمدی پدرت صبر کرد تا به درجه کامل برسه؟ آیا خوب بود پدرت اقدام نمی کرد و الان شما وجود نداشتی؟
چطور برای فرزند آوری اقدام کنم؟
شمایی که الان این فکر به این زیبایی را داری. خیلی در فکر کمالت هم هستی. شما که این اندازه تقید داری توی مسیر خدا باشی، همه‌ی این تقوا رو مگه از پدرت گرفتی؟ اگر الان صاحب اولاد نشدید و می ترسید آیا ده سال دیگه ترستون از بین میره؟ ده سال دیگه مطمئنید که حتما بچه رو خوب تربیت می‌کنید؟
به کار بردن تجربیات
همه ما کم و بیش دوران کودکى خود را به خاطر داریم و به یاد مى‌آوریم که گاهى رفتار پدر و مادر خود را دوست نداشته‌ایم و آنها را سرزنش مى‌کردیم. اینک که خود پدر هستیم، باید آن رفتار نادرست را، نسبت به فرزند خود ترک کنیم و آن کارى را که دوست نداشتیم پدر با ما انجام دهد، ما نیز با فرزند خود انجام ندهیم. مثلا اگر اشتباهى مى‌کردیم، دوست داشتیم که پدر، دوستانه و نه با رفتارى مستبدّانه و دیکتاتور مآبانه، ما را از اشتباه خود آگاه سازد، اکنون خود نیز باید با فرزند خود این‌گونه رفتار کنیم.
دوست و همراه فرزند باشید
اینکه بچه برای پدرش ابهتی قائل باشد که به خاطر حرف او بیاید بنشیند، هیچ فایده‌ای ندارد. پدر باید با بچه‌اش رفیق بشود، با بچه‌اش همبازی بشود. رو داشته باشد با او حرف بزند. در دلش نگه ندارد. پدر باید رفیق اول فرزندش باشد. وای به حال پدری که رفیق دوم فرزندش است. می‌دانی چکار می‌کند این بچه؟ هر چه از بابایش بشنود می‌رود با رفیق اولش مطرح می‌کند. اگر او تأیید کرد، قبول می‌کند، وگر نه قبول نمی‌کند.
احترام گذاشتن به کودک را فراموش نکنید.
کودکان دوست دارند نزد پدر و مادر عزیز باشند؛ به همین دلیل است که قهر کردن پدر و مادر برای کودکان بسیار رنج‌آورتر از تنبیه بدنی است. از نگاه کودک، برآورده شدن نیازهای جسمی در مقابل محبوب بودن و احترامی که برای خود نزد پدر و مادر احساس می‌کند، چندان ارزشی ندارد. کودکان چهار یا پنج‌ساله وقتی وارد مجلسی می‌شوند دوست دارند، توجه دیگران و احترام آنها را برانگیزند و نزد آنها شخصیتی داشته باشند.
لا تعليق